Pasmo wspólnych niepowodzeń [4/16]; KiyoHana

Jako że zaczęła się sesja i pracy mamy mnóstwo, nie było rozdziału w zeszły piątek, za co przepraszamy naszych czytelników, których liczba wzrosła do dwóch. Stąd też rozdział dedykujemy Kiri oraz Alice, dzięki wielkie za komentarze!

~*~

Usiadł wygodniej i odchylił się do tyłu, poprawiając poduszkę pod plecami. Zerknął tylko przelotnie na Kiyoshiego, który siedział z telefonem w ręku, uśmiechając się kącikiem ust. Ten chyba wyczuł jego spojrzenie, bo zaraz podniósł wzrok, na co Hanamiya automatycznie wrócił do swojej książki. Balkon, na którym siedzieli, nie był szczególnie duży, ale pewnie nawet gdyby był ogromną werandą, to Kiyoshi nie miałby nic przeciwko nogom swojego partnera przerzuconymi przez swoje kolana. Ten idiota cieszył się zawsze i ze wszystkiego, mógłby mu usiąść na głowie i ten z pewnością przyjąłby to z uśmiechem.

Zmarszczył brwi, gdy z domu dobiegła go cisza zwiastująca, że któryś z nich musi wstać i przerzucić płytę. W takie leniwe niedziele jak ta nawet doceniał gust muzyczny Kiyoshiego, który puszczał im stare kawałki ze swoich winylów, robiąc przy okazji miejsce na balkonie i wynoszą tam dwa fotele.

– Pójdziesz czy mam wstać? – zapytał, wręcz zaskoczony swoją łaskawością, że dawał mu jakikolwiek wybór. Kiyoshi chyba też o tym pomyślał, bo spojrzał na niego, unosząc brwi, na co Hanamiya prychnął cicho. – I tak muszę wstać do łazienki.

– W porządku, idź – mruknął Kiyoshi, znów spoglądając w telefon z tym lekkim uśmieszkiem błąkającym się na ustach. I z czego się kretyn śmiał! Pewnie znowu gadał z jednym ze swoich głupawych znajomych. A czasami już miał tę szaloną myśl, że udało mu się wyprowadzić Kiyoshiego na ludzi, ale wtedy zaczynał kontaktować się ze swoimi kolegami i wszystko przepadało.

Przewrócił więc tylko oczami, wchodząc do mieszkania. Podszedł do nieco już wysłużonego gramofonu, który chyba był jedyną tak nieelegancką i nie pasującą rzeczą w wystroju tego mieszkania, a którą tak jak i jej właściciela z niezrozumiałych powodów akceptował. Przyjrzał się płytom leżącym tuż obok, nadal nie będąc w stanie wyjść z podziwu, że taki głupek jak Kiyoshi może być fanem tego typu muzyki. Rzecz jasna sam nie przepadał za wszystkimi płytami w jego kolekcji, niemniej sam fakt, że jego gust wyrastał poza współczesny pop, którym z zapamiętaniem katował Hanamiyę na co dzień podczas gotowania obiadu, zasługiwał na jakieś tam uznanie.

Wybrał losową płytę i już po chwili energiczna muzyka popłynęła z głośników. Udał się do łazienki, słysząc jeszcze jak Kiyoshi wesoło zaczyna nucić razem z wokalistą. Nie, dla niego chyba już nie było ratunku, choćby Hanamiya nie wiadomo jak bardzo się starał.

Gdy wrócił na balkon, Kiyoshi uśmiechnął się do niego promiennie, najwyraźniej rozentuzjazmowany muzyką.

– I've got my mind set on you! I've got my mind set on you! – zaśpiewał do piosenki, na co Hanamiya wywrócił tylko oczami, sadowiąc się z powrotem w fotelu i przerzucając nogi na drugi fotel. Sięgnął po odłożoną wcześniej książkę i ponownie zatopił się w lekturze, ignorując głupawe uśmiechy i nucenie jego partnera. Nie wytrzymał dopiero kiedy ten zaczął śmiać się do telefonu, w ogóle się z tym nie kryjąc, a tym samym przeszkadzając mu w czytaniu.

– Co znowu? –  zapytał z dezaprobatą.

– No bo... Hahaha... Kochanie, musisz to zobaczyć! Patrz co ten kot robi!

Hanamiya spojrzał na niego jakby był tępy. Cóż, w zasadzie był.

Raz, że nienawidził oglądać śmiesznych kotów w internecie, dwa, że nienawidził, gdy Kiyoshi to robił, a trzy, że właśnie nazwał go kochaniem, co było drugą najbardziej irytującą rzeczą zaraz po wołaniu do niego po imieniu.

– Kiyoshi, daj mi spo...

– Ale on wygląda zupełnie jak ty!

– Słucham? – powiedział z niechęcią, patrząc na tego podekscytowanego idiotę, jakby te cholerne koty naprawdę były czymś, czego człowiek najbardziej potrzebuje do szczęścia. Chociaż może dla takich prostych i pospolitych ludzi jak Teppei tak właśnie było? Nic tylko winszować.

– No sam zobacz! Nawet minę ma taką jak ty! – Roześmiał się szczerze ubawiony, obejmując dłonią jego nogi w kostkach i przesuwając je nieco, by mógł się pochylić w jego stronę. Policzek Hanamiyi zadrżał w nerwowym tiku i to nawet nie z powodu tego, że Kiyoshi podsuwa mu pod nos telefon chichocząc jak skończony idiota, a bardziej dlatego, że ta jego wielka łapa potrafiła bez problemu złapać za jego obie nogi i trzymać je tak pewnie, że nawet gdyby chciał go za to kopnąć nie bardzo miałby jak. Zwykle nie poświęcał zbyt wiele czasu na rozmyślania o tym, niemniej w takich rzadkich chwilach z nie do końca określonego powodu deprymowało go to, że Kiyoshi jest taki rosły.

– Widzisz? Widzisz?

Zerknął najpierw na ucieszoną twarz swojego partnera i ignorując rękę na swoich nogach spojrzał na wyświetlacz telefonu. Skąd patrzył na niego brzydki, naburmuszony kot.

– Pękam ze śmiechu – odezwał się sarkastycznie, z cierpką miną przyglądając się, jak Kiyoshi zaśmiewa się do łez, klepiąc go po nogach, które ponownie ułożył na swoich udach.

– Właśnie to robisz! To jest dokładnie ta mina! – roześmiał się ponownie, kręcąc głową z rozbawieniem. – Ludzie robią memy z tym kotem, to wszystko brzmi jak twoje teksty!

– Kiyoshi, zabij się dla dobra ogółu – rzucił zniecierpliwiony i zacisnął zęby, gdy ten roześmiał się jeszcze głośniej.

– Tak, jest mem, gdzie ten kot mówi "zabij się" hahahaha! To naprawdę ty!

Hanamiya podjął decyzję, że po prostu wstanie, zostawi tu tego idiotę i wyjdzie, pójdzie gdzieś daleko, gdzie będzie mógł odpocząć. Kawiarnia brzmiała dobrze, ze spokojem poczyta tam książkę.

– Puść mnie – wycedził, mrużąc oczy, ale Kiyoshi tylko wzmocnił uścisk na jego nogach.

– Nie złość się tak – rzucił, wciąż chichocząc, gładząc dłonią jego łydkę. – Ale może adoptujemy kota?

– Oszalałeś? – Rzucił mu rozzłoszczone spojrzenie. – Sobą się nie umiesz zająć, a co dopiero kotem!

– Hanamiya, przecież nie jestem dzieckiem – odpowiedział Kiyoshi, marszcząc z powagą brwi, jakby Hanamiya mówił do niego jakieś głupoty. Ten typ był skończonym idiotą! Skomentował to tylko szyderczym prychnięciem, wracając do czytania książki. – Hanamiya, no weź, fajnie by było, jakbyśmy mieli ko…

– Zapomnij – przerwał mu twardo. Jeszcze tego mu tutaj brakowało, żeby Kiyoshi wpuścił do jego mieszkania jakiegoś cholernego sierściucha, który będzie śmierdział, bałaganił i niszczył jego meble.

– Ale…

– Jeżeli przyprowadzisz tutaj kota, ty i on wylądujecie na ulicy – powiedział lodowato, mierząc Kiyoshiego wściekłym spojrzeniem zza książki. Kiyoshi znowu zmarszczył brwi, patrząc na niego bez słowa. I co się ten debil tak patrzył, to jasne, że nie miałby tutaj wstępu razem z tym swoim…

– Hanamiya. Wyrzuciłbyś kota na ulicę? – spytał ze śmiertelną powagą człowieka, do którego najwyraźniej w ogóle nie docierało to, co powinno.

– Jakbyś go przyniósł? Jasne – powiedział niewzruszony. Za to Kiyoshi wyglądał, jakby właśnie toczył bitwę z własnymi myślami, gdy tak patrzył na niego i patrzył, aż Hanamiya zaczynał tracić cierpliwość.

– Ale przecież to nie jest wina kota, nie mógłbyś go wyrzucić – zaprotestował w końcu, na co Hanamiya tylko uniósł wyżej brwi.

– Mógłbym. I zrobię to, jeżeli jakiegoś przyprowadzisz.

Kiyoshi wyglądał teraz jakby Hanamiya go po prostu skrzywdził. Może i tak było, nie wiedział, nie dbał o to, zirytowany po prostu sięgnął znów do swojej książki, ignorując jego obecność.

– No dobrze – mruknął w końcu Kiyoshi. I kiedy już chciał się cieszyć swoim drobnym zwycięstwem, ten idiota znów się odezwał. – Ale chociaż pójdziesz ze mną do mojego znajomego, który ma małe kotki do oddania, zobaczysz, spodobają ci się, na pewno wtedy...

Hanamiya wykorzystał jego chwilę nieuwagi, by po prostu kopnąć go w żebra.